32 / Για την πολιτική θεωρία της σχετικότητας
clear cache edition
Επιστροφή μετά από ένα μεγάλο διάλειμμα που οφείλεται κυρίως στις πραγματικά καταιγιστικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών στο χώρο της Τεχνητής Νοημοσύνης οι οποίες ήταν τόσο πολλές και τόσο μεγάλες που απλά δεν υπήρχε ο χρόνος για να χωνευτούν. Πλέον η σκόνη κάπως καταλάγιασε, αλλά για όσα έγιναν θα αναφερθούμε στα επόμενα newsletter.
Προς το παρόν ένα σύντομο εκλογικό ξεκαθάρισμα, αφιερωμένο στο Μαρίνο Βενιτουράκη.
#ekloges2023
Πριν έρθουν τα μνημόνια το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετώπιζε η Ελλάδα ήταν αυτό για το οποίο -ταυτοχρόνως- ούτε μιλούσε κανείς, ούτε ήθελε να μιλήσει, ούτε και μπορούσε να μιλήσει.
Το πρόβλημα ήταν η οικονομική της κατάσταση.
Η χρεοκοπία της χώρας ήταν η σημαντικότερη είδηση της μεταπολίτευσης την οποία κανένας δημοσιογράφος δεν κατέγραψε, όπως ευφυώς παρατήρησε τον Μάιο του 2010 ο Πάσχος Μανδραβέλης
Σήμερα εν μέσω προεκλογικής περιόδου, αλλά και πολύ καιρό πριν απ’ αυτή, ένα παρόμοιο φαινόμενο παρατηρείται. Κάτι για το οποίο ούτε κανείς μιλά, ούτε θέλει να μιλήσει ούτε και μπορεί να μιλήσει. Πρόκειται για την αντίληψη της θέσης της χώρας στον κόσμο, αλλά και την αντίληψη της φύσης του κόσμου εν γένει, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Το γεγονός αυτό -και είναι κάτι με το οποίο ασχολείται το #kouragio από την day 0- θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πρώτη ενέργεια μιας γεωπολιτικής σύγκρουσης η οποία ξεκινά δεκαετίες πριν με βασικό χαρακτηριστικό της οποίας να μην είναι απλά το ποιος θα έχει τον έλεγχο, αλλά το πως θα έχει και θα ασκεί αυτό τον έλεγχο.
Με λίγα λόγια δεν γίνονται όλα για τα λεφτά, όπως ακριβώς η ναζιστική Γερμανία δεν ενδιαφερόταν για τα λεφτά όταν αφάνιζε Εβραίους, Ρομά, ομοφυλόφιλους και άλλους «εκφυλισμένους». Γίνονται και για κάτι «άλλο».
Αντιμέτωπη με αυτό το γεγονός αλλά και με αυτό το «άλλο», η έμπρακτη στάση της δικής μας χώρας υπέρ της Ουκρανίας και της «Δύσης», όπως ξεδιπλώθηκε από την σημερινή κυβέρνηση και αποτυπώθηκε στην «ιστορική» ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Αμερικανικό Κογκρέσο είναι γνωστή, καταγεγραμμένη και -κυρίως- σχεδόν ξεχασμένη.
Ο πόλεμος της Ρωσίας παράλληλα δημιούργησε και μια μεγάλη σειρά από άμεσα και πρακτικά προβλήματα τα οποία σε αδύναμες οικονομικά και θεσμικά χώρες όπως η Ελλάδα (και ως άμεση συνέχεια των επιπτώσεων της πανδημίας) είχαν και θα συνεχίσουν να έχουν, δυσανάλογα μεγάλες συνέπειες, οι οποίες απαιτούν τη δική τους διαχείριση. Ας σημειωθεί κάπου εδώ πως αυτά τα προβλήματα τα χαρακτηρίζουμε ευρέως ως «εξωγενή» κατ’ αναλογία ίσως με το πως η Ρωσία απαιτούσε να μετονομαστεί η εισβολή της σε «ειδική στρατιωτική επιχείρηση», το πως η τρόικα μετονομάστηκε σε «θεσμούς» και πάει λέγοντας.
Περίπου 20 μέρες πριν από τις εκλογές της 21ης Μαΐου τα παραπάνω συνθέτουν ένα υπαρξιακό πρόβλημα το οποίο κανείς πολιτικός χώρος δεν τολμά να αγγίξει ούτε και να διερευνήσει τις πιθανές του συνέπειες. Είναι αυτό το «άλλο» που εμπεριέχεται στη διαχείριση της σύγκρουσης στην Ουκρανία για το οποίο κανείς -ταυτοχρόνως- δεν μιλά, δεν θέλει να μιλήσει, αλλά ούτε και μπορεί να μιλήσει. Και όπως συνέβη με την οικονομική κρίση, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα καθαρά ελληνικό φαινόμενο.
Ένα απ’ αυτά που μάθαμε την δεκαετία της κρίσης είναι το πόσο γρήγορα μπορεί να αλλάξει η ταχύτητα του χρόνου όταν εσύ, ταυτόχρονα ως παρατηρητής αλλά και ως ενεργός «παίκτης» ενός συστήματος, δεν ξέρεις ή δεν θες να ξέρεις ή δεν εφικτό να ξέρεις, ποια είναι η πραγματική σου θέση μέσα σε αυτό. Το ίδιο ακριβώς μάθαμε και για τους εξωσυστημικούς «παίκτες» οι οποίοι δεν ήξεραν ή δεν ήθελαν να ξέρουν ή δεν ήταν εφικτό να ξέρουν που ακριβώς βρισκόταν το σύστημα ώστε να μπορούν να προσδιορίσουν τη θέση τους και τις κινήσεις τους πέρα από αυτό.
Το ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν κάνει την προσπάθεια να αναφερθεί προεκλογικά, έστω και επιγραμματικά, σ’ αυτά που έκανε διαχειριζόμενη το σημαντικότερο εδώ και δεκαετίες διεθνές πρόβλημα σκιαγραφεί μια μετάσταση αυτού του «άλλου», που κατά βάθος πάντα υπήρχε στη χώρα μας.
Η στάση των υπόλοιπων κομμάτων του «δημοκρατικού τόξου» ήταν εξ’ αρχής, στην καλύτερη περίπτωση, προβληματική. Για την ακρίβεια ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ το Μέρα25 και η Ελληνική Λύση, με διαφορετικό τρόπο το καθένα, προτείνουν «ειρήνευση» και «κατάπαυση του πυρός» άνευ όρων στηρίζοντας πρακτικά τις εδαφικές κατακτήσεις της Ρωσίας. Το ΠΑΣΟΚ αποφεύγει με κάθε τρόπο να τοποθετηθεί για το θέμα τους τελευταίους μήνες.
Η επόμενη κυβέρνηση ίσως είναι αυτή που θα κληθεί να αντιμετωπίσει τη μια ή και τις δύο συνιστώσες του προβλήματος. Την εξωτερική και την εσωτερική. Όσο όμως συνεχίζεται η σιωπή τόσο αυτό το «άλλο» θα μεταλλάσσεται εσωτερικά και εξωτερικά περιμένοντας τη στιγμή που η ταχύτητα του χρόνου θα αλλάξει.
Τότε θα έρθει και η στιγμή που απλά ως παρατηρητές θα δούμε την πραγματική του μορφή μέσα σε ένα εντελώς ξένο περιβάλλον.
Δεν θα είναι η πρώτη φορά.
#ekloges2012
Οι βουλευτικές εκλογές του Μαΐου 2012 διεξήχθησαν στις 6 Μαΐου από την Κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου.
Πρώτο κόμμα ήλθε η Νέα Δημοκρατία με 18,85% και 108 έδρες, δεύτερο κόμμα ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς με 16,78% και 52 έδρες, τρίτο κόμμα το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα με 13,18% και 41 έδρες, τέταρτο κόμμα οι Ανεξάρτητοι Έλληνες με 10,62% και 33 έδρες, πέμπτο κόμμα το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας με 8,48% και 26 έδρες, έκτο κόμμα η Χρυσή Αυγή με 6,97% και 21 έδρες, έβδομο και τελευταίο κόμμα η Δημοκρατική Αριστερά με 6,11% και 19 έδρες. Η κατανομή των εδρών έγινε με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής του Ν.3636/2008.
#kouragio
we’re back