39 / Για τους κατά φαντασίαν άρχοντες
+ τον φαροφύλαξ
Σήμερα ξεκινάμε καλωσορίζοντας όσους διαβάζουν για πρώτη φορά το #kouragio εξαιτίας της εικαστικής δημιουργίας που επιμελήθηκε το πολυμελές δημιουργικό μας τμήμα. Πρόκειται βέβαια για κλασσική περίπτωση clickbait. Δεν θα ασχοληθούμε επί της ουσίας με το τοπικό δράμα που εξελίχθηκε τις τελευταίες μέρες στην αγαπημένη μας Ιεράπετρα, εξαιτίας της μελέτης του νέου φάρου που κόπηκε (εδώ και μήνες) από τη διεύθυνση αρχαιοτήτων και πολιτιστικής κληρονομιάς επειδή θεωρήθηκε ότι «επισκιάζει» το φρούριο του Καλέ που βρίσκεται απέναντι. Ή για να το περιγράψουμε πιο σωστά, επειδή 3-4 κατά φαντασίαν «άρχοντες» που ασχολούνται με τα κοινά δεν έχουν ένα καλό φίλο να τους συμβουλέψει να μην προβάλλουν διαρκώς την ανεπάρκεια τους να διαχειριστούν το οτιδήποτε δεν πάει με τα νερά τους και καταλήγουν να μεταδίδουν τις ανασφάλειές τους σε μια περιοχή που έχει πολύ διαφορετικές ανάγκες. Μην πανικοβάλλεστε, όπως έγραψα και πριν δεν αναφέρομαι στη μελέτη, αλλά στο δράμα που δημιούργησε.
Για αρχή λοιπόν get a life, συμβαίνουν αυτά, ένα μόνο σχόλιο και πάμε παρακάτω.
Αυτό το έργο θα ήταν το μοναδικό ανάμεσα σε πολλά άλλα που έγιναν τα τελευταία δέκα χρόνια στην Ιεράπετρα το οποίο σχεδιάστηκε να έχει πρωτίστως μια αισθητική λειτουργία η οποία θα επηρέαζε, ως όφειλε, το αστικό τοπίο. Γι’ αυτό κόπηκε τελικά και μάλλον σωστά. Σε άλλες μεγάλες παρεμβάσεις όπως η κεντρική πλατεία της Ιεράπετρας επιλέχθηκε μια σχετική ουδετερότητα. Θα μπορούσα κάπου εδώ να πω μερικά πράγματα για την προσωπική, θετική, μου άποψη αλλά θα το αποφύγω αυστηρά λέγοντας μόνο ότι οι αισθητικές παρεμβάσεις στο δημόσιο χώρο απαιτούν ιδιαίτερους χειρισμούς. Προσθέτοντας επίσης ότι κοντεύει μια δεκαετία σχεδόν απ’ τη στιγμή που το συγκεκριμένο έργο άρχισε να δουλεύεται από τους άρχοντες αιρετούς της περιοχής. Απόψεις και γούστα υπάρχουν πολλά είναι όμως άχρηστα απ’ τη στιγμή που δεν ζητήθηκαν ποτέ και από κανένα. Δεν ισχύει βέβαια το ίδιο για εκείνους που η άποψή τους μετρά διπλά και τριπλά, όπως η Εφορεία Αρχαιοτήτων Λασιθίου για παράδειγμα. Κρατήστε λοιπόν αυτό το μάθημα για την επόμενη φορά, διότι η ζωή συνεχίζεται, οι εκλογές πλησιάζουν, και οι κατά φαντασίαν άρχοντες πολλαπλασιάζονται.
Διάλειμμα για βαθιά περίσκεψη
+
λόκαλ+
Στα τοπικά εκλογικά της εβδομάδας κρατάμε το γεγονός της μη απάντησης από πλευράς Γ. Γουλιδάκη στην αχρείαστη, για να είμαστε ευγενικοί, ανακοίνωση από πλευράς του νυν Δημάρχου. Δεν το γνωρίζουμε, αλλά ελπίζουμε να ήταν μια συνειδητή απόφαση με σκοπό την ανακοπή της δηλητηριώδους ατμόσφαιρας που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια. Θα φανεί κι αυτό στην πράξη.
Χάγη
Υποψιάζομαι πως λίγοι θα περίμεναν πως οι πρώτες μέρες διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας θα έφερναν στο προσκήνιο δύο θέματα που, ναι μεν ήταν εντός γενικότερου πλάνου, αλλά πρόκειται να ταρακουνήσουν έντονα (και) το χώρο της δεξιάς, αν και όταν αρχίζουν να δοκιμάζονται στην πράξη.
Οι δηλώσεις Μητσοτάκη (πριν μάλιστα την προγραμματική συζήτηση στη βουλή) περί νομοθέτησης του γάμου ομόφυλων ζευγαριών, αλλά και η ρεαλιστική παραδοχή περί ελληνικών «υποχωρήσεων» σε περίπτωση που μπορεί να φανεί λύση στις «αποκλειστικά δύο» διαφορές που η χώρα μας αναγνωρίζει με την Τουρκία αφορούν δύο θέματα που δεν αποκλείεται να καθορίσουν την πορεία της ερχόμενης τετραετίας.
Ακόμα και στο ενδεχόμενο που και τα δύο σκοντάψουν και μείνουν πίσω, η δημόσια συζήτησή του έχει να προσφέρει πολλά θετικά πέρα από το συμβολικό επίπεδο.
Παραδόξως πρόκειται για δύο θέματα που με την ευρεία έννοια στιγμάτισαν έντονα και την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η νομοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών ήταν μια από τις καλές στιγμές της «Πρώτη Φορά Αριστεράς» και καταγράφηκε ως τέτοια. Απ’ την άλλη το ζεστό (αλλά όχι καυτό) εθνικό θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, έλυσε ένα σοβαρό πρόβλημα, οι χειρισμοί όμως τόσο εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της ΝΔ δημιούργησαν και πολλά άλλα. Τότε, για παράδειγμα, εντοπίζεται η δημιουργία των θρησκόληπτων υπερσυντηρητικών της «Νίκης», κι αυτή είναι μόνο η επιφάνεια.
Ποιες είναι όμως οι υποχωρήσεις στις οποίες αναφέρεται ο Μητσοτάκης και οι οποίες ήδη έχουν γίνει κόκκινο πανί ανάμεσα στους πατριδέμπορους και το χώρο της ακροδεξιάς;
Την απάντηση αυτή οφείλει να τη δώσει και να την εξηγήσει ο ίδιος, όμως σε γενικές γραμμές κάποια πράγματα είναι προφανή. Φάνηκαν με τη συμφωνία για την ΑΟΖ με την Ιταλία το 2020. Εκεί τόσο η Ελλάδα όσο και η Ιταλία έκαναν αμοιβαίες υποχωρήσεις που αφορούσαν την επήρεια κάποιων ελληνικών νησιών στο σχηματισμό της ΑΟΖ. Κάποια ελληνικά νησιά συμφωνήθηκε να έχουν μειωμένη επήρεια και κάποια άλλα αυξημένη.
Φαντάζεται κανείς την Τουρκία να κάνει τέτοιου είδους υποχωρήσεις ακόμα κι αν ήμαστε εμείς πρόθυμοι να κάνουμε το πρώτο βήμα; Για το Αιγαίο κάτι τέτοιο μοιάζει απίθανο κι ακόμα πιο απίθανο όταν φανταστούμε κάτι τέτοιο αποτυπωμένο πάνω στο συνυποσχετικό που θα χρειαστεί να υπογράψουν οι δύο χώρες για να λύσουν το πρόβλημα στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης.
Στην ανατολική Μεσόγειο όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Το «παράνομο» τουρκολυβικό μνημόνιο και η fast-track συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου, ξανά με αμοιβαίες υποχωρήσεις, για την οριοθέτηση ΑΟΖ το 2020 με σκοπό να το ακυρώσει, δείχνουν τον πραγματικό χώρο της διαπραγμάτευσης γύρω από το Καστελόριζο.
Αν δεν γνωρίζετε λεπτομέρειες για τις συμφωνίες της Ελλάδας με την Ιταλία και την Αίγυπτο, αυτό συμβαίνει γιατί σε γενικές γραμμές πέρασαν στα ψιλά της επικαιρότητας. Αυτό προφανέστατα δεν θα συμβεί αυτή τη φορά και έτσι η κυβέρνηση αναλαμβάνει μια μεγάλη ευθύνη στο να χειριστεί το θέμα αποφεύγοντας τη δημιουργία ενός νέου εμφυλιοπολεμικού κλίματος. Θα το παρακολουθούμε. Και θα περιμένουμε επίσης να δούμε αν θα ‘ρθει στιγμή που το όνομα της Κύπρου θα μπει στην δύσκολη αυτή εξίσωση.
Σύντομη λίστα ανάγνωσης
Συμφωνία ΑΟΖ Ελλάδας - Ιταλίας: Τα συν, τα «πλην» και η απειλή της Τουρκίας [link]
Τι σημαίνει ισορροπημένη και μερική οριοθέτηση της ΑΟΖ Ελλάδας-Αίγυπτου; [link]
Οffice ambience
Ο σταθμός βρίσκεται στο ισόγειο. Απ’ έξω έχει μια ευρύχωρη βεράντα στην οποία βρίσκεται ένα πλαστικό τραπέζι, τουλάχιστον τέσσερις καρέκλες και σίγουρα ένα τασάκι. Την προηγούμενη εβδομάδα ένας περαστικός σχετικά μεγάλης ηλικίας, άγνωστος, αποφάσισε να καθίσει στο τραπέζι μας και να ανάψει ένα τσιγάρο. Τον ρώτησα αν ήθελε κάτι, απάντησε πως ήθελε να κάνει ένα διάλειμμα και να πιεί μια σόδα με λεμόνι που κρατούσε πριν συνεχίσει τις δουλειές του, εφόσον δεν ενοχλεί. Δεν ενοχλούσε οπότε μιλήσαμε λίγο.
Ήταν ένας άνθρωπος με ένα γνώριμο παρελθόν για τη δική μας περιοχή. Απ΄αυτούς που δούλεψαν και κουράστηκαν πολύ στη ζωή τους στον πρωτογενή τομέα, γνωρίζοντας όμως πως κέρδιζαν πάρα πολλά λεφτά. Ένας φαινομενικά σκληρός άνθρωπος που ξεκίνησε την κουβέντα ξεκαθαρίζοντας πως το μόνο που σέβεται σε κάποιον είναι η όρεξή για δουλειά και πως απεχθάνεται τους τεμπέληδες. Αυτά για τους άντρες βέβαια. Η θέση των γυναικών είναι στο σπίτι και δεν πρέπει να ρωτάνε και πολλά εφόσον βρίσκουν μια καλή ζωή.
Μ’ αυτή περίπου την εισαγωγή μέσα σε σαράντα λεπτά μου μίλησε σχεδόν για όλη τη ζωή του, για τη γυναίκα του, για τις δύο κόρες του και για τον πεθερό του. Η κουβέντα πήγε να ξεκινήσει με ένα επικριτικό σχόλιο για τον γαμπρό του, πριν όμως τον πιάσει για τα καλά στο στόμα του, του ξεκαθάρισα χαμογελώντας πως απαγορεύεται να πει κακή κουβέντα. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αλλά νομίζω εκείνη τη στιγμή κατάλαβε πως παρακολουθούσα αυτά που έλεγε με προσοχή.
Μου είπε για το πόσο καλή ήταν η ζωή που έζησε. Για παλιές φωτογραφίες του τις οποίες βλέπει και δεν μπορεί να πιστέψει πόσο έχει αλλάξει. Για την γυναίκα του με την οποία συζητούσε για διάφορες απιστίες του στο πέρασμα των δεκαετιών. Για το πόσο πολύ βοήθησε οικονομικά τον άντρα της κόρης του, το πόσο ευχαριστημένη ήταν αυτή με τη ζωή της, αλλά και το πόσο χαρούμενος ήταν αυτός που είχε ένα γαμπρό δουλευταρά. Αν είχε γιούς βέβαια δεν θα τους έδινε δεκάρα είπε, και φάνηκε να το πιστεύει.
Αυτό που τον έκαιγε όμως ήταν πως γνώριζε πως τα καλά του χρόνια βρισκόταν στο παρελθόν. Τα λεφτά δεν τον ενδιέφεραν πλέον, όμως του έλειπε η παλιά του ζωή η οποία τον βάραινε με τις αναμνήσεις της.
Μου πρότεινε να νοικοκυρευτώ και γρήγορα. Και να μην κάνω το λάθος που έκανε εκείνος. «Στην αρχή έχεις δίπλα σου ένα ρόδο, τελικά όμως καταλήγεις με ένα τριαντάφυλλο», μου είπε με πονηρό βλέμμα, αναφερόμενος χοντροκομμένα στη χαμένη χαρά της σεξουαλικής ζωής με τη γυναίκα του, καθώς εκείνη μεγάλωνε.
Τελικά όμως άλλο ήταν το λάθος του. Δεν έφταιγε η γυναίκα του που μεγάλωνε, αλλά ο ίδιος. Το πρόβλημα ήταν πως είχαν πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας. «Η γυναίκα μου είναι βράχος» μου είπε. «Όταν όμως μια, δύο, τρεις, τέσσερις φορές, δεν μπορείς να της προσφέρεις αυτό που θέλει, αργά η γρήγορα μπορεί να ψάξει να το βρει αλλού. Κι αν το κάνει άδικο θα ΄χει; Και τι να της πω εγώ τότε; Τίποτα δεν θα της πω», κατέληξε, λίγο πριν φύγει. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αλλά νομίζω πως χρειαζόταν κάποιον για να μιλήσει.
Προοπτική
«Έγινα από ανάγκη (σ.σ διεθνής καλλιτέχνης), επειδή δεν ήταν πολλές οι ευκαιρίες στον τόπο μου. Μπορεί να ακούγεται εντυπωσιακό το «διεθνής», όμως δεν σημαίνει κάτι αυτό από μόνο του, εξάλλου όλος ο πλανήτης είναι πια ένα μεγάλο χωριό. Πλέον μου έρχονται αιτήματα συνεργασίας ακόμα και μέσα από τα σόσιαλ μίντια, από νέους ανθρώπους σε άλλες χώρες που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα με ήξεραν, αλλά είδαν δουλειές μου και κάτι τους έκαναν.»
Από την πρόσφατη συνέντευξη του Αντώνη Φωνιαδάκη στη Lifo
ΑΙ + πνευματικά δικαιώματα
Δεν καταλαβαίνω ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα αλλά τις τελευταίες μέρες ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανίας του Hollywood απεργεί [link]. Συγγραφείς και ηθοποιοί αντιδρούν και ζητούν σαφείς όρους στα νέα δεδομένα που όλο και πιο συχνά αντιμετωπίζουν στις δουλειές τους με τα μεγάλα στούντιο παραγωγής να επιχειρούν να αντικαταστήσουν τους ανθρώπους με ρομπότ. Για παράδειγμα αντί σε μια ταινία να πληρώνεις ένα κομπάρσο για όσες μέρες χρειάζεται στα γυρίσματα, τον καλείς για ένα γύρισμα, τον «σκανάρεις», του πληρώνεις το μεροκάματο και χρησιμοποιείς το ψηφιακό του αντίγραφο όπως ακριβώς το θες στη νέα σου ταινία με τη βοήθεια τεχνητής νοημοσύνης. Το ίδιο μπορείς να κάνεις αντιγράφοντας τη φωνή και την παρουσία ενός γνωστού ηθοποιού. Κι αν είσαι ακόμα πιο τυχερός μπορεί να δημιουργήσεις ένα εντελώς εικονικό χαρακτήρα ο οποίος θα αποδειχθεί δημοφιλής και στη συνέχεια πάνω του θα στήσεις μια ολόκληρη νέα ταινία η σειρά! Κι όλα αυτά χωρίς χρονικό περιορισμό! Ήδη δύο τουλάχιστον ταινίες που πρόκειται να κυκλοφορήσουν σύντομα έχουν χρησιμοποιήσει τέτοιες μεθόδους οι οποίες βρίσκονται 5-6 κλικ μακριά από το μέσο χρήστη του ίντερνετς. Ακατανόητα πράγματα.
Phylax
Την Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2017 παραδόθηκε και εγκαταστάθηκε με μελέτη της Τεχνικής Υπηρεσίας του Δήμου Παλαιού Φαλήρου το γλυπτό PHYLAX που αναπαριστά και συμβολίζει το Φύλακα – Άγγελο της πόλης και δημιούργησε ο γλύπτης Κωστής Γεωργίου.
Το γλυπτό τοποθετήθηκε στην είσοδο της πόλης, μεταξύ των εκκλησιών Αγίας Σκέπης και Αγίου Γεωργίου, επί της παλαιάς λεωφόρου Ποσειδώνος.
H εγκατάσταση του γλυπτού Phylax προκάλεσε αμέσως αντιδράσεις στους κατοίκους.
O δήμαρχος του Παλαιού Φαλήρου, Διονύσης Χατζηδάκης είχε επισημάνει πως η τοποθέτηση στο συγκεκριμένο σημείο έγινε με την έννοια της συμβολικής φύλαξης της πόλης, καθώς εκεί ήταν ο λιμένας του Φαλήρου, απ΄ όπου, σύμφωνα με την παράδοση, ξεκίνησαν ο Φάληρος για την Κολχίδα, ο Μενεσθέας με τους Αθηναίους για την Τροία και ο Θησέας για την Κρήτη, προκειμένου να σκοτώσει τον Μινώταυρο και να απαλλάξει τους Αθηναίους από τον βαρύ αιματηρό φόρο.Σημείωσε δε ότι πρόσφατα είχε ολοκληρωθεί η ανάπλαση της συγκεκριμένης περιοχής, όπου τοποθετήθηκαν γλυπτά από τα ταυροκαθάψια (τους αγώνες των νέων με τους ταύρους στην Κρήτη) και θεωρήθηκε σκόπιμο για την τουριστική ανάπτυξη της περιοχής να ενισχυθεί ο μύθος με την τοποθέτηση του PHYLAX, ο Τάλως δηλαδή, ο γνωστός και τρομερός φύλακας της Κρήτης, που είχε δημιουργήσει ο θεός Ήφαιστος.
Tην τελευταία ημέρα του 2017 με σημαίες, εικόνες και ψάλλοντας το απολυτίκιο του Αγίου Γεωργίου την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, εφημέριος και ενορίτες έφτασαν στο σημείο όπου είναι τοποθετημένο το γλυπτό του Κωστή Γεωργίου και το ράντισαν με αγιασμό.
Τα ξημερώματα 18ης Ιανουαρίου 2018, 15 άγνωστοι με full-face μάσκες, προσέγγισαν το άγαλμα με ένα τζιπ και ένα ημι-φορτηγό, έδεσαν τον Phylax με σκοινιά και τον έριξαν στο έδαφος καταστρέφοντάς τον.
Eπιδόρπιο
William Dafoe και Robert Pattinson σε μια από τις πιο αξιομνημόνευτες ταινίες των τελευταίων ετών με τη σφραγίδα της Α24.
Γυρισμένη σε σκληρό ασπρόμαυρο και σε σχεδόν τετράγωνο κάδρο, τοποθετημένη χρονικά στα τέλη του 19ου αιώνα, η ταινία παρουσιάζει δύο φαροφύλακες που αναγκάζονται να συμβιώσουν πλήρως απομονωμένοι, πολύ μακριά από οποιεσδήποτε κοινωνικές συμβάσεις. Αρχοντική ζωή, θα ‘λεγε κανείς. [trailer]
Αυτά για σήμερα,
χχ
#kouragio