51 / Για τη μνήμη ενός χρυσόψαρου και άλλες αμαρτίες
MAKE SYRIZA GREAT AGAIN
Το ~kouragio51 ξεκινά με μια συνταρακτική είδηση:
(έτσι ξεκινάς να γράψεις μια είδηση)
MAGA 2.0
Κοιτώντας αυτά που συμβαίνουν στις ΗΠΑ μπορείς να δεις το μέλλον να έρχεται καταπάνω σου. Δεν πρόκειται για υπερβολή ούτε για κάποια σπουδαία παρατήρηση. Αυτή είναι μια συνθήκη που εξελίσσεται από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κυρίως για τις χώρες του «Δυτικού Κόσμου» και θα συνεχίσει να υφίσταται για το άμεσο, τουλάχιστον, μέλλον.
Στο σημερινό, δεν πρόκειται να διαβάστε άλλη μια ανάλυση για το «τι σημαίνει» η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, αν όντως κέρδισε αυτός ή έχασαν οι άλλοι, για τις συνέπειες του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου φιλελευθερισμού και άλλα τέτοια παρόμοια. Όσοι ενδιαφέρεστε για αυτά είμαι σίγουρος πως έχετε διαβάσει ήδη πλήθος αναλύσεων και πιθανόν (πιθανόν λέω) θα έχετε θεωρήσει σωστές και to the point όσες επιβεβαιώνουν την εικόνα που έχετε ήδη σχηματισμένη για τον κόσμο. Το ~kouragio δεν βρίσκετε εδώ για να ενισχύσει κι άλλο τις όποιες προκαταλήψεις σας.
Αντί αναλύσεων για το μέλλον προτείνουμε μια ανασκόπηση στο παρελθόν. Ο Τραμπ εκλέγεται πρόεδρος για δεύτερη φορά, έρχεται με φόρα, κι αυτή η δεύτερη φορά, θεωρώ, πως θα είναι πολύ διαφορετική από την πρώτη. Στο δικό του -και μόνο- μυαλό υπάρχει η γνώση για τα δικά του σωστά και λάθη της πρώτης φοράς. Υποψιάζομαι πως πρόκειται για ένα τρομακτικό μέρος αλλά εκεί το ~kouragio δεν έχει πρόσβαση. Είναι σημαντικό όμως να δούμε τι έκανε και τι θεωρεί ο ίδιος ότι έκανε, εκείνη την πρώτη φορά.
Διάλειμμα για διαφημίσεις
Εις μνήμην
Μου φαίνεται ΦΟΒΕΡΑ ενδιαφέρον πως την ίδια στιγμή που ο Τραμπ κέρδιζε για δεύτερη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ διαλυόταν 20 χρόνια μετά την ίδρυση του. Ας το θέσω και κάπως διαφορετικά: σε μια περίοδο που ο κόσμος προχωρά με το πόδι κολλημένο στο γκάζι, το κέντρο ελέγχου ενός κόμματος που μόλις πριν δέκα χρόνια βρισκόταν στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος και είχε για αρχηγό τον πιο επιδραστικό ηγέτη της ευρύτερης διεθνούς αριστεράς μετά τον Γκορμπατσόφ, κατάφερε να δίνει μια μάχη «υπερ βωμών και εστιών», όπως έλεγε και ξανάλεγε η Όλγα Γεροβασίλη, υπονοώντας φυσικά ότι σε μια τέτοια μάχη όλα επιτρέπονται. Λογικό βέβαια αλλά παραμένει ενδιαφέρον -και μίζερο.
Το 2004, τη χρονιά που δημιουργήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, ήμουν 19 χρονών, ήταν χρονιά εθνικών εκλογών και αυτό ήταν το πρώτο κόμμα που ψήφισα στη ζωή μου.
Ήμουν φοιτητής, γνώριζα πάνω κάτω τι ήταν ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ αλλά κυρίως μου είχε φανεί ΦΟΒΕΡΑ ενδιαφέρουσα η ένωση διάφορων τάσεων της αριστεράς για τις οποίες δεν είχα ιδέα τι ήταν ή τι πρέσβευαν. Θυμόμουν πολύ καλά τις εκλογές του 2000 στις οποίες ο ΣΥΝ είχε μπει με το ζόρι στο Βουλή με ποσοστό 3,2%. Θυμόμουν τις συζητήσεις, τα άρθρα σε εφημερίδες και τις εκπομπές στην τηλεόραση που έλεγαν πόσο σημαντικό είναι να σωθεί ο χώρος της «ανανεωτικής αριστεράς». Παρόμοιο κλίμα επικρατούσε και πριν τις εκλογές του 2004 και μ’ αυτό το σκεπτικό ψήφισα και εγώ. Γιατί να μην βοηθήσω να μπει κι αυτό το κόμμα στη Βουλή;
Ψήφισα στο Δημοτικό Σχολείο στο Καβούσι, απέναντι από το ογκώδες βουνό του Καψά στο κέντρο του οποίου το όνομα του ΠΑΣΟΚ ήταν γραμμένο πάνω σε ένα επίπεδο βράχο με άσπρη μπογιά, ορατό από χιλιόμετρα μακριά. Εκείνη τη μέρα ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τα βλέμματα άγνωστων ανθρώπων να με πιέζουν για το τι θα ψηφίσω. Μετά πήγα για καφέ στην Ιεράπετρα.
Τότε η παρέα ήταν μεγάλη και σε ιδιαίτερα events ξεχείλωνε (γειά σε όλους). Όταν έφτασα στο Street είχαν φτάσει ήδη πάνω από 30 άτομα, όλοι πρώην συμμαθητές, όλοι φοιτητές που είχαν έρθει πίσω στην πόλη για να ψηφίσουν -και η πλειοψηφία όντως ψήφισε. Κανείς απ’ αυτούς δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πολιτική όμως η πρώτη ερώτηση που μου έκαναν ήταν ποιο κόμμα ψήφισα. Τους απάντησα, και τότε για πρώτη φορά είδα τόσους πολλούς ανθρώπους να με κοιτάνε με τόσο έντονη απορία. Το πρόβλημα τους προφανώς δεν ήταν ότι ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, απλά είχαν μείνει έκπληκτοι για το ότι δεν ψήφισα ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Αυτό ήταν εκτός σεναρίου της εποχής. Κάποιοι μου μετέφεραν τις απόψεις των γονέων τους και κάποιοι με είπαν έως και ανώριμο γιατί δε με νοιάζει ποιος θα κυβερνήσει τη χώρα. Είχαν δίκιο βέβαια, ήμουν όντως ανώριμος τότε -όπως και αυτοί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη του συμμετοχή στις εκλογές πήρε 3,26%, μπήκε στη Βουλή και εγώ ήμουν ένας από τους 241.637 ανθρώπους που τον ψήφισαν.
Σήμερα, 20 χρόνια μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται. Ένα από τα μεγάλα προβλήματά του είναι πως πλέον δεν μπορεί να πείσει κανένα, ούτε καν ένα ανώριμο 19χρονο, πως του αξίζει να μια ψήφος για να μη μείνει εκτός Βουλής. Πιθανόν να του αξίζει να ψηφιστεί για κάτι άλλο, αυτή τη στιγμή όμως δεν μου έρχεται κάτι πρόχειρο στο μυαλό. Ίσως βέβαια να μην χρειαστεί να πείσει και κανένα για να κερδίσει την ψήφο του. Ως ΣΥΝ ΣΥΡΙΖΑ εννοώ.
Για να μην ήμαστε και αχάριστοι βέβαια, να πούμε κάπου εδώ και ένα ευχαριστώ για το δώρο που μας έκανε το κόμμα και λέγεται Στέφανος Κασσελάκης. Well done.
Για το προπατορικό αμάρτημα
Η Συμφωνία Sykes-Picot (1916) ήταν μια μυστική συμφωνία μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, με τη συμμετοχή της Ρωσίας, που καθόρισε τις σφαίρες επιρροής και τον έλεγχο στη Μέση Ανατολή μετά την αναμενόμενη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Θεωρείται σημείο καμπής για την περιοχή, καθώς οι τεχνητές διαιρέσεις που καθιέρωσε επηρεάζουν τη γεωπολιτική κατάσταση μέχρι σήμερα.
Ιστορικό Πλαίσιο
Ο αντίπαλος στόχος: Η Συμφωνία συνάφθηκε εν μέσω του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι Συμμαχικές Δυνάμεις πολεμούσαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, σύμμαχο των Κεντρικών Δυνάμεων.
Υποσχέσεις στους Άραβες: Η Μεγάλη Βρετανία είχε υποσχεθεί ανεξαρτησία στους Άραβες αν βοηθούσαν στον αγώνα κατά των Οθωμανών.
Συγκρουόμενα συμφέροντα: Παράλληλα, οι Βρετανοί και οι Γάλλοι ήθελαν να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή, ανεξάρτητα από τις υποσχέσεις τους προς τους Άραβες.
Κύρια Σημεία της Συμφωνίας
1. Χωρισμός της Μέσης Ανατολής σε ζώνες επιρροής
Γαλλική Ζώνη (Γαλάζια Περιοχή). Περιλάμβανε την περιοχή της σημερινής Συρίας, του Λιβάνου και μέρος της νοτιοανατολικής Τουρκίας.
Βρετανική Ζώνη (Κόκκινη Περιοχή). Εξασφάλιζε έλεγχο πάνω στις περιοχές της Μεσοποταμίας (σημερινό Ιράκ) και των ακτών της Παλαιστίνης.
Διεθνής Ζώνη (Καφέ Περιοχή). Η Παλαιστίνη θα τελούσε υπό διεθνή διοίκηση λόγω της σημασίας της για όλες τις θρησκείες.
Ζώνες επιρροής χωρίς άμεση κατοχή. Οι περιοχές που αντιστοιχούν σήμερα στη βόρεια Αραβία και την Υποσαχάρια Μεσοποταμία θα έμπαιναν σε σφαίρες επιρροής, αλλά με τοπική αυτονομία.
Ρωσικός Ρόλος
Οι Ρώσοι συμφώνησαν να αναλάβουν περιοχές στην Ανατολία (σημερινή Τουρκία), ειδικά στα νότια του Καυκάσου, αλλά αποχώρησαν από τη συμφωνία μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917.
Μυστικότητα
Η συμφωνία δεν γνωστοποιήθηκε δημόσια μέχρι τη Ρωσική Επανάσταση, όταν οι Μπολσεβίκοι δημοσιοποίησαν τα έγγραφα.
Συνέπειες της Συμφωνίας
Αραβική Απογοήτευση: Οι Άραβες, που είχαν πολεμήσει υπό την υπόσχεση ανεξαρτησίας, ένιωσαν προδομένοι όταν αποκαλύφθηκε η μυστική συμφωνία.
Επιβολή Αποικιοκρατίας: Αντί για ανεξαρτησία, οι Άραβες βρέθηκαν υπό τον έλεγχο των ευρωπαϊκών δυνάμεων, με τη Συρία και το Λίβανο να περνούν στη γαλλική κυριαρχία και το Ιράκ και την Παλαιστίνη στη βρετανική.
Διάσπαση του Αραβικού Κόσμου: Τα σύνορα που χαράχτηκαν αυθαίρετα διέσπασαν εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες, δημιουργώντας συνεχείς εντάσεις και συγκρούσεις
Παλαιστινιακό Ζήτημα: Η Παλαιστίνη έγινε κεντρικό σημείο συγκρούσεων, ειδικά μετά τη Διακήρυξη Μπαλφούρ (1917), στην οποία οι Βρετανοί υποστήριξαν τη δημιουργία εβραϊκής εστίας στην περιοχή.
Κριτική της Συμφωνίας
Αποικιοκρατική Αλαζονεία: Αγνόησε τις τοπικές ανάγκες και επιθυμίες, αντιμετωπίζοντας τη Μέση Ανατολή ως «λάφυρο πολέμου».
Σύγχρονες Επιπτώσεις: Οι διαμάχες στη Συρία, το Ιράκ και η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση αποτελούν σε μεγάλο βαθμό απόρροια αυτής της συμφωνίας.
H/To AI λέει επίσης πως η συμφωνία Sykes-Picot έχει γίνει σύμβολο της ξένης παρέμβασης και της αποικιοκρατικής επιρροής στη Μέση Ανατολή, συχνά αναφερόμενη ως το «προπατορικό αμάρτημα» που γέννησε τις σύγχρονες κρίσεις στην περιοχή.
Για τη μνήμη
Το «παράδοξο του Θησέα» είναι μια κλασική φιλοσοφική ερώτηση που καλεί να αναλογιστούμε τη φύση της ταυτότητας και της αλλαγής. Το παράδοξο αποδίδεται στον αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο Πλούταρχο και αναφέρεται στον Θησέα, τον μυθικό ήρωα της Αθήνας. Σύμφωνα με την μυθολογία, το καράβι με το οποίο ο Θησέας επέστρεψε από την Κρήτη στην Αθήνα έχοντας σκοτώσει τον Μινώταυρο, διατηρήθηκε από τους Αθηναίους ως μνημείο, και κάθε φορά που μια σανίδα φθειρόταν, την αντικαθιστούσαν με μια νέα.
Με την πάροδο του χρόνου, όλες οι σανίδες του καραβιού αντικαταστάθηκαν, οδηγώντας τους φιλοσόφους να αναρωτιούνται αν το καράβι παρέμενε το ίδιο ή είχε γίνει κάτι διαφορετικό. Το δίλημμα αυτό θέτει το ερώτημα: πότε κάτι που αλλάζει σταδιακά παραμένει ίδιο και πότε γίνεται κάτι διαφορετικό; Το παράδοξο δεν αφορά μόνο τα αντικείμενα αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό και τον τρόπο που διατηρούμε την ταυτότητά μας παρά τις συνεχείς αλλαγές.
Αυτό το παράδοξο χρησιμοποίησαν οι ερευνητές μιας νέας μελέτης για να περιγράψουν τα αποτελέσματά της και πιο συγκεκριμένα το πως αναμνήσεις μας καταφέρνουν να διατηρηθούν, ενώ οι μοριακές δομές του εγκεφάλου — τα «συστατικά» της μνήμης — διαρκώς αντικαθίστανται. Είναι η μνήμη, όπως το καράβι του Θησέα, ίδια όταν όλα τα «εξαρτήματά» της έχουν αλλάξει;
Η ομάδα των επιστημόνων ανακάλυψε ότι το μόριο KIBRA παίζει τον ρόλο του «σταθερού σημείου» σε αυτή τη διαδικασία. Το KIBRA συνεργάζεται με το ένζυμο PKMζ, ένα ένζυμο ζωτικής σημασίας για την ενίσχυση των συνάψεων μεταξύ των νευρώνων. Αυτή η συνεργασία εξασφαλίζει ότι, παρά την καταστροφή και ανακύκλωση των πρωτεϊνών στον εγκέφαλο, η δύναμη των συνάψεων — δηλαδή οι αναμνήσεις — παραμένει σταθερή.
Το KIBRA λειτουργεί σαν μια «άγκυρα» που διατηρεί την παρουσία του PKMζ στα σωστά σημεία, εξασφαλίζοντας την ενίσχυση και σταθερότητα των συνάψεων.
Αυτό το νέο εύρημα προσφέρει μια θεμελιώδη βιολογική εξήγηση για το πώς οι αναμνήσεις μπορούν να διαρκούν χρόνια, ίσως και για ολόκληρη τη ζωή μας. Η μνήμη, όπως και το καράβι του Θησέα, αποτελείται από συστατικά που αντικαθίστανται, αλλά η ουσία της παραμένει.
Όπως σημείωσε ένας από τους επικεφαλής της έρευνας, “η μνήμη είναι για το μέλλον” — ένας ενεργός, συνεχώς εξελισσόμενος βιοχημικός μηχανισμός που αποθηκεύει πληροφορίες, αλλά ταυτόχρονα αλλάζει και τις συνδέσεις στον εγκέφαλό μας, επηρεάζοντας το πώς αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τις μελλοντικές μας εμπειρίες. Αυτή η ιδέα ότι η μνήμη είναι κάτι ζωντανό, διαρκές, κάτι που εξελίσσεται συνεχώς, προσθέτει μια νέα διάσταση στην κατανόηση της ανθρώπινης εμπειρίας.
Scientists discover “glue” that holds memory together in fascinating neuroscience breakthrough [λινκ]
2024: Τhe soundtrack
Tρίτη καταχώριση στη λίστα (αγνώστου μεγέθους προς το παρόν) με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς που έχει ξεκινήσει από τις προηγούμενες δύο εκδόσεις. Mετά τον Ελβετό Julian Sartorius και τον Άγγλο Kevin Ricard Martins, έρχεται ο Σκωτσέζος Fergus Jones περισσότερο γνωστός σε όσους ασχολούνται ως Perko ή και ως ιδιοκτήτης του FELT label για το πρώτο του άλμπουμ. Αmbient dub μουσική με το βλέμμα στραμμένο προς τα late 90’s. Πέρα από τα πολύ υψηλά τεχνικά standards στην παραγωγή αυτό το άλμπουμ δεν προσφέρει κάτι ριζοσπαστικό ή καινούριο, έρχεται όμως να προστεθεί σε κάποιες πολύ εκλεκτικές λίστες του είδους. Καθαρό comfort food για τα δικά μου γούστα. Ο πραγματικά εύστοχος τίτλος Ephemera και το εξώφυλλο που νομίζω σαφώς παραπέμπει στο(ν) Skream! του 2006 είναι δύο απ΄ τα στοιχεία που δείχνουν την προσοχή σε κάθε μικροσκοπική λεπτομέρεια αυτής της δουλειάς.
Eπιδόρπιο
Μετά το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ και την anti-woke υστερία που μαίνεται, στο μυαλό μου σχηματιζόταν ένα κείμενο για το σημερινό ~kouragio που θα είχε τίτλο «Γιατί δεν είμαι woke». Πιασάρικο το θέμα, προσφέρεται και για συνδέσεις με τοπικές εξελίξεις, μπορεί να το χρησιμοποιούσα και ως εργαλείο για τον κεντρικό τίτλο. Άλλαξα γνώμη χθες όταν παρατήρησα πως προστέθηκε στο Netflix η ταινία Tár για την οποία είχα γράψει κάτι λίγα στο ~kouragio36. Φοβερά παρεξηγημένη και υποτιμημένη ταινία, απ’ τις πολύ αγαπημένες μου των τελευταίων χρόνων με μια καθηλωτική Cate Blanchett. Πρόκειται για μια πολιτικά ανορθόδοξη και προκλητική κριτική ματιά απέναντι σε ζητήματα ταυτότητας, την cancel culture, τον δικαιωματισμό, την πατριαρχία, τον παλιό και το νέο κόσμο, το σύγχρονο πολιτισμικό πλαίσιο στο οποίο κινούμαστε. Μου φαίνεται ιδιαίτερα επίκαιρη ειδικά αυτές τις μέρες, την προτείνω ανεπιφύλακτα και για περισσότερα θα περιμένετε το ~kouragio52.
Aυτά προς το παρόν.
Να θυμάστε πως τα χρυσόψαρα δεν έχουν μνήμη τριών δευτερολέπτων.
χχ,
#kouragio